Tonali: „W fabrykach w Anglii rozmawiam z tymi, którzy potrzebują pomocy, aby przestać grać w hazard”

«Nie, nie będzie przesadą mówienie o pierwszym i drugim życiu. Mój styl życia był negatywny. Zamknąłem się na wszystkich i to sprawiło, że zmieniłem swoje zachowanie: nawet wobec osób, które mnie kochały i które ja kochałem. Tak było i na obozie treningowym, i w domu, wśród przyjaciół i rodziny. Dziś, na szczęście, jestem inny. Sandro Tonali, 24-latek, piłkarz Newcastle i reprezentacji narodowej, jest dziś młodym, uśmiechniętym mężczyzną. I nigdy nie patrzy w dół. Kto lubi żartować. Uwolnił się od ogromnego ciężaru, świadomy szczęścia, że ​​kopał zamiast piłki, gdy w chwilach pustki sięgał po telefon komórkowy i kompulsywnie obstawiał wyniki meczów online.

Pamiętasz swój pierwszy zakład?

"NIE. Stało się to nawykiem, gdy miałem 17–18 lat. I normalność, kiedy zaczęła zajmować tak dużo mojego czasu. Fakt, że działo się to online, oślepił mnie na wszystko, zamknąłem się w swojej skorupie.

Zawsze byłeś introwertykiem?

«Nie z rodziną i przyjaciółmi. Tak, w gronie kolegów z drużyny i podczas uprawiania sportu. Nie z nieufności, ale z przyzwyczajenia: odkąd byłem dzieckiem, zawsze byłem najmniejszy. Dorastanie wśród starszych ludzi raczej nie uczyni z ciebie ekstrawertyka. W pierwszych latach pobytu w Brescii izolowałam się, nie dzieliłam się swoimi myślami z nikim.

Czy zawsze chciałeś zostać piłkarzem?

«To było jedno z moich pierwszych marzeń i to mi wystarczyło: zostawiłem innych w spokoju. Jako dziecko w Lombardii1 w Mediolanie byłem najlepszy, a w Piacenzy również, mimo że byłem najniższy. Zamiast tego w Brescii musiałem pokonać pewne trudności. Ale pasja, zabawa i umiejętność robienia rzeczy, z którymi inni mieli problem, pozwoliły mi zrozumieć, że jestem lepszy od przeciętnego człowieka”.

Kiedy zdałeś sobie sprawę, że hazard staje się nałogiem?

«Właściwie nie sądzę, żebym kiedykolwiek tego doświadczył. Kiedy ktoś znajdzie się w takiej sytuacji, trudno jest zapytać go, czy jest chory. Zawsze powie ci nie. Nawet jeśli tak się wydaje. Nie może uwierzyć, że ma taki problem, więc stara się go ukrywać.

Czy duża dostępność ekonomiczna odegrała rolę w tym nieświadomym tłumieniu?

«W miesiącach, kiedy nie byłem na boisku, spędzałem dużo czasu z psychologiem. Jego zadaniem było uświadomienie mi, jak się w to wpakowałem. Zazwyczaj rozumiesz to, kiedy coś tracisz: rodzinę, pracę, pensję. W moim przypadku jednak moja dostępność finansowa nie uświadomiła mi powagi sytuacji. To było trudne zadanie. Nie mogłam brać konkretnych leków, bo przy 95% z nich miałabym pozytywny wynik testu na doping, więc to była cała podróż mentalna: trwała miesiącami, z psychologiem i psychiatrą.

Czy dyskwalifikacja była decydująca?

«Przez pierwsze dwa miesiące byłem oderwany od wszystkich, a potem wróciłem do życia, trenowałem codziennie, nie rozgrywając meczu. Zrozumiałem, że płacę za to, co zrobiłem».

Jak bardzo pomogła ci Anglia?

"Bardzo. Moi koledzy z drużyny i trener zawsze starali się mnie powstrzymać, podobnie zresztą jak personel i kierownictwo. Kibice Newcastle i kibice drużyn przeciwnych nigdy mnie nie oceniali. Tutaj szanują problemy każdego, nie naciskają za bardzo i starają się pomóc. Największą pomoc otrzymałem od profesora Gabriele Saniego, szefa oddziału psychiatrii w szpitalu Gemelli w Rzymie, od mojej rodziny: Giulii, Andrei Romeo i jego rodziny, którzy są tu obok mnie, od moich prawników: Marianny Mecacci i Giuseppe Riso. Ta sytuacja wzmocniła nasze relacje.”

Czy telefon komórkowy może być narkotykiem?

«Nie miałem go przez 6 miesięcy w zeszłym roku. Oczywiście poczułam wolność: miałam wrażenie, że wszystko jest w porządku, nawet bez tego. Kiedyś nie mogłam przechodzić z pokoju do pokoju, dziś biorę ją, gdy wychodzę z domu i zostawiam, gdy wracam. Wycofuję to tylko wtedy, gdy mówią do mnie mamo, tato albo ktoś z mojej rodziny. A w przypadku mediów społecznościowych ta relacja jest minimalna”.

Jak wyglądało życie w czasie zakazu?

«Pierwszy miesiąc podróżowałem pomiędzy Włochami i Anglią. Nigdy nie dotykałam depresji, bo od razu zaczęłam nad sobą pracować. Trzy rozmowy kwalifikacyjne online tygodniowo i jedna osobista miesięcznie. Nie pominąłem ani jednego. Zawsze rozmawialiśmy o dniu poprzednim, o trzech konkretnych pracach: jedna o mnie, druga o hazardzie i ostatnia była kompendium. Rozegrałem 16 meczów zorganizowanych przez FIGC we Włoszech: po pierwszych 6 miesiącach dyskwalifikacji byłem w Bari, Rzymie, Florencji, Mediolanie i Weronie. Poznałem młodych ludzi z drużyn i personel.”

Jakie pytania zadawali Ci najczęściej?

«Od 12, 13 i 14-latków zadawane są pytania w rodzaju: „Kto był najsilniejszym graczem, z którym kiedykolwiek grałeś?”. Dorośli pytają Cię, dlaczego popełniasz pewne błędy. W szkołach piłkarskich chcieli poznać mój sekret, jak odnieść sukces, a ja wiem, że nie trzeba być po prostu dobrym: tysiąc utalentowanych dzieciaków się gubi.

Najbardziej ekscytujące spotkanie?

«W Newcastle, w fabryce produkującej pokrywy rur gazowych w oceanie. Pojechałem tam, ponieważ w Anglii hazard jest bardzo popularny. Byli tacy, którzy kilka miesięcy po dyskwalifikacji powiedzieli mi: „Przestałem obstawiać z powodu tego, co się z tobą stało”. Od lat byli nałogowymi hazardzistami. Włoch powiedział mi, że pracownik zarabia 2000 funtów miesięcznie, ale czasami musi pracować po godzinach, aby utrzymać rodzinę: wydaje za dużo pieniędzy na hazard.

Czy teraz czujesz się wzorem do naśladowania?

«Kompulsywny hazardzista o tym nie mówi, ale jeśli mu się uda, może się zaangażować. Mówienie jest najtrudniejszą rzeczą. Nigdy nie uda ci się sprawić, że będziesz wyglądał na przegranego, ale jedyną prawdziwą pomocą jest otwarcie się.

Czy często myślisz o przeszłości?

«Zastanawiałem się, kiedy mógłbym przejść do Interu. Nigdy tego nie zaakceptowałem: nie dlatego, że to nie jest mocna drużyna, ale po prostu nie czułem się w stu procentach szczęśliwy. Ludzie rozmawiali o tym każdego dnia. Rozmawiałem ze swoim agentem i miałem poważne wątpliwości. Góra, na którą nie chciałem się wspinać. Telefon od Paolo Maldiniego zmienił wszystko, ucieszył mnie i powiedziałem: „Albo jadę do Mediolanu, albo zostaję w Brescii”. Mój tata przekazał mi tę więź z Milanem. Jadłem śniadanie z czarno-czerwonym kubkiem Gattuso i kiedy się stłukł, zmusiłem mamę, żeby go naprawiła kawałek po kawałku. Kiedy transfer doszedł do skutku, zapytałem Rino o pozwolenie na noszenie jego numeru 8.

Kim jest Tonali w swoim drugim życiu?

«Ktoś, kto potrafi porozmawiać z każdym: z tymi, którzy potrzebują pomocy, i z tymi, którzy jej nie potrzebują. Osoba bardziej pomocna i hojna. Już nie tylko na boisku.

PROFIL

Sandro Tonali (ur. 8 maja 2000) – zawodowy piłkarz grający w Newcastle United i reprezentacji Włoch. Uważany za jednego z najlepszych pomocników swojego pokolenia, jest utalentowanym, wszechstronnym zawodnikiem, łączącym w sobie umiejętności techniczne i ofensywne z umiejętnościami defensywnymi i fizycznymi. Kibic Milanu, grał i był kapitanem Rossonerich w latach 2020-2023. Wcześniej grał w Brescii. W październiku 2023 roku zgłoszono go za nielegalny udział w zakładach sportowych na mecze piłki nożnej, co spowodowało 10-miesięczny zakaz gry. Po powrocie do drużyny narodowej czeka go dwa kluczowe spotkania: 16 marca z Newcastle w finale Pucharu Ligi przeciwko Liverpoolowi. A 20 marca Azzurri zagrają w ćwierćfinale Ligi Narodów przeciwko Niemcom.